‏‏بيانات رهبر معظم انقلاب اسلامى‏ در ديدار اقشار مختلف مردم به ‏مناسبت نيمه‏ى شعبان (۱۳۸۴/۰۶/۲۹ )

بسم‏اللَّه‏الرّحمن‏الرّحيم‏
اين روز بزرگ را به همه‏ى منتظران و همه‏ى عاشقان و همه‏ى مواليان اهل بيت، بخصوص شما برادران و خواهران عزيزى كه در اين‏جا تشريف داريد، تبريك عرض مى‏كنم.
در حقيقت ولادت اين بزرگوار يك عيد حقيقى است؛ لذا بزرگداشت خاطره‏ى اين روز و اين ساعت هرگز از ياد معتقدان به مهدويت نخواهد رفت. فقط مردم شيعه نيستند كه منتظر مهدى موعود (سلام‏اللَّه‏عليه) هستند، بلكه انتظار منجى و مهدى، متعلق به همه‏ى مسلمانهاست. فرق شيعه با ديگران اين است كه شيعيان آن منجى را با نام و نشان، با خصوصيات گوناگون مى‏شناسند؛ اما ديگر مسلمانان كه به منجى هم معتقدند، منجى را نمى‏شناسند؛ تفاوت، اين‏جاست؛ والّا اصل مهدويت مورد اتفاق همه‏ى مسلمانهاست. اديان ديگر هم در اعتقادات خودشان، انتظار منجى را در نهايت زمانه دارند؛ آنها هم در يك بخش از قضيه، مطلب را درست فهميده‏اند؛ اما در بخش اصلى قضيه كه معرفت به شخص منجى است، دچار نقص معرفتند. شيعه با خبر مسلّم و قطعى خود، منجى را با نام، با نشان، با خصوصيات، با تاريخ تولد، مى‏شناسد. نكاتى در اعتقاد به مهدويت هست، كه من به اجمال آنها را عرض مى‏كنم:
يك نكته اين است كه وجود مقدس حضرت بقيةاللَّه (ارواحنافداه) استمرار حركت نبوت‏ها و دعوت‏هاى الهى است از اول تاريخ تا امروز؛ يعنى همان‏طور كه در دعاى ندبه مى‏خوانيد، از «فبعض اسكنته جنّتك» - كه حضرت آدم است - تا «الى ان انتهى الامر» - كه رسيدن به خاتم‏الانبياء (صلّى‏اللَّه‏عليه‏واله) هست - و بعد مسأله‏ى وصايت و اهل بيت آن بزرگوار، تا مى‏رسد به امام زمان، همه، يك سلسله‏ى متصل و مرتبط به هم در تاريخ بشر است. اين، بدين معناست كه آن حركت عظيم نبوت‏ها، آن دعوت الهى به‏وسيله‏ى پيامبران، در هيچ نقطه‏يى متوقف نشده است. بشر به پيامبر و به دعوت الهى و به داعيان الهى احتياج داشته است و اين احتياج تا امروز باقى است و هر چه زمان گذشته، بشر به تعاليم انبيا نزديك‏تر شده است. امروز جامعه‏ى بشرى با پيشرفت فكر و مدنيت و معرفت، بسيارى از تعاليم انبيا را - كه ده‏ها قرن پيش از اين، براى بشر قابل درك نبود - درك كرده است. همين مسأله‏ى عدالت، مسأله‏ى آزادى، مسأله‏ى كرامت انسان - اين حرفهايى كه امروز در دنيا رايج است - حرفهاى انبياست. آن روز عامه‏ى مردم و افكار عمومى مردم اين مفاهيم را درك نمى‏كردند. پى‏درپى آمدن پيغمبران و انتشار دعوت پيغمبران، اين افكار را در ذهن مردم، در فطرت مردم، در دل مردم، نسل به نسل نهادينه كرده است. آن داعيان الهى، امروز سلسله‏شان قطع نشده است و وجود مقدس بقيةاللَّه‏الاعظم (ارواحنافداه) ادامه‏ى سلسله‏ى داعيان الهى است، كه در زيارت آل ياسين مى‏خوانيد: «السّلام عليك يا داعى‏اللَّه و ربّانى آياته». يعنى شما امروز همان دعوت ابراهيم، همان دعوت موسى، همان دعوت عيسى، همان دعوت همه‏ى پيغمبران و مصلحان الهى و دعوت پيامبر خاتم را در وجود حضرت بقيةاللَّه مجسم مى‏بينيد. اين بزرگوار، وارث همه‏ى آنهاست و دعوت و پرچم همه‏ى آنها را در دست دارد و دنيا را به همان معارفى كه انبيا در طول زمان آورده‏اند و به بشر عرضه كرده‏اند، فرا مى‏خواند. اين، نكته‏ى مهمى است.
نكته‏ى بعدى در باب مهدويت، انتظار فرج است. انتظار فرج يك مفهوم بسيار وسيع و گسترده‏يى است. يك انتظار، انتظارِ فرجِ نهايى است؛ يعنى اين‏كه بشريت اگر مى‏بيند كه طواغيت عالم ترك‏تازى مى‏كنند و چپاولگرى مى‏كنند و افسارگسيخته به حق انسانها تعدى مى‏كنند، نبايد خيال كند كه سرنوشت دنيا همين است؛ نبايد تصور كند كه بالاخره چاره‏يى نيست و بايستى به همين وضعيت تن داد؛ نه، بداند كه اين وضعيت يك وضعيت گذراست - «للباطل جولة» - و آن چيزى كه متعلق به اين عالم و طبيعت اين عالم است، عبارت است از استقرار حكومت عدل؛ و او خواهد آمد. انتظار فرج و گشايش، در نهايت دورانى كه ما در آن قرار داريم و بشريت دچار ستم‏ها و آزارهاست، يك مصداق از انتظار فرج است، ليكن انتظار فرج مصداق‏هاى ديگر هم دارد. وقتى به ما مى‏گويند منتظر فرج باشيد، فقط اين نيست كه منتظر فرج نهايى باشيد، بلكه معنايش اين است كه هر بن‏بستى قابل گشوده شدن است. فرج، يعنى اين؛ فرج، يعنى گشايش. مسلمان با درسِ انتظار، فرج مى‏آموزد و تعليم مى‏گيرد كه هيچ بن‏بستى در زندگى بشر وجود ندارد كه نشود آن را باز كرد و لازم باشد كه انسان نااميد دست روى دست بگذارد و بنشيند و بگويد ديگر كارى نمى‏شود كرد؛ نه، وقتى در نهايتِ زندگىِ انسان، در مقابله‏ى با اين‏همه حركت ظالمانه و ستمگرانه، خورشيدِ فرج ظهور خواهد كرد، پس در بن‏بست‏هاى جارى زندگى هم همين فرج متوقَّع و مورد انتظار است. اين، درس اميد به همه‏ى انسانهاست؛ اين، درس انتظار واقعى به همه‏ى انسانهاست؛ لذا انتظار فرج را افضل اعمال دانسته‏اند؛ معلوم مى‏شود انتظار، يك عمل است، بى‏عملى نيست. نبايد اشتباه كرد، خيال كرد كه انتظار يعنى اين‏كه دست روى دست بگذاريم و منتظر بمانيم تا يك كارى بشود. انتظار يك عمل است، يك آماده‏سازى است، يك تقويت انگيزه در دل و درون است، يك نشاط و تحرك و پويايى است در همه‏ى زمينه‏ها. اين، در واقع تفسير اين آيات كريمه‏ى قرآنى است كه: «و نريد ان نمن على الذين استضعفوا فى الارض و نجعلهم ائمة و نجعلهم الوارثين» يا «ان الارض للَّه يورثها من يشاء من عباده و العاقبة للمتقين». يعنى هيچ‏وقت ملت‏ها و امت‏ها نبايد از گشايش مأيوس شوند. بقیه در ادامه مطلب